Bezoek van wethouder Enes Yiğit

We mochten op 28 maart wethouder Enes Yiğit, Prestatie010, ETF en mensen van SOL verwelkomen bij Goud van Noord. Mensen van Goud hadden zich goed voorbereid. Ik kan onmogelijk voor hen spreken en dat is ook helemaal niet nodig. Ze deelden hun vragen, hun zorgen, de dingen waar ze tegenaan lopen. De een spontaan en de ander liever met een voorgelezen brief.

De wethouder van Armoede, schulden en taal is er in de laatste week dat we noodhulp kunnen bieden zoals we dat het afgelopen half jaar deden: met cadeaukaarten voor de supermarkt. We stoppen niet omdat het niet langer nodig is. We moeten afbouwen omdat het niet langer financieel haalbaar is. Een jaar door op deze manier en alleen Goud van Noord heeft het hele Crisisfonds al nodig.

Loslaten is moeilijk want de overzichten van inkomsten en uitgaven die we voorbij zien komen liegen er niet om. Of je een uitkering krijgt of werkt er zit voor te veel mensen geen rek in. Ja, er is genoeg voor de huur, de energierekening, de zorgverzekering en internet. Het echte leven moet dan nog beginnen en daarvoor is gezonde voeding wel het minste. Ruimte voor kleding, vervoer, sport, de kapper, klein onderhoud in huis, verjaardagen of apparaten die vervangen moeten worden is er niet en dat betekent dat meedoen alles behalve vanzelfsprekend is.

Kijk maar naar de potjes en regelingen die er zijn. Ze vertellen dit verhaal. Overleven is echt iets anders dan leven.

Mooi dat er echt een gesprek op gang kwam.
In Rotterdam wordt hard gewerkt en ik zie betrokken mensen die er alles aan doen. We weten ook dat het niet genoeg zal zijn. Landelijk is een grondige herziening nodig van wat er nodig is voor bestaanszekerheid. De tijd dringt want in deze tijd hebben schulden vaak niets te maken met eigen schuld.

We blijven vertellen wat we horen en zien, we blijven er voor mensen van Goud. Mensen om je heen maken je weer mens en dat werkt altijd twee kanten op. Mensen verbinden met elkaar en met onze partners in de stad is onze missie met als doel dat iedereen de kans krijgt om mee te doen op een plek die past.

Eliza eindigde met spoken word. Hier een stukje:
‘Ik wil zo graag een luisterend oor. Een familie van vrienden waar ik eindelijk thuis hoor. Een plek waar ik niet alleen ben gezien, maar ook gehoord. En dat is voor mij geworden Goud van Noord.’